Μήπως μπορούμε να εκπαιδεύσουμε στην οργάνωση και τους πυροσβέστες μας (αυτούς που βγαίνουν έξω στα βουνά με τα πυροσβεστικά οχήματα);
Μήπως θα έπρεπε να βρίσκεται ένας επικεφαλής συντονιστής με μοτοσυκλέτα σε κάθε σημείο δασικής πυρκαϊάς ο οποίος να συντονίζει τις κινήσεις ανά σημείο μέχρι το τέλος; (και ανά σημείο όχι όπως το εννοεί η πυροσβεστική σήμερα, ένας ανά πυρκαϊά, αλλά ένας ανά κάθε σημείο που υπάρχει πρόσβαση στη φωτιά).
Αυτή τη στιγμή, όπως γίνονται τα πράγματα, υπάρχει ένας συντονιστής ανά περιοχή, που πηγαίνει και βλέπει από δω και από κει τα μέτωπα και συντονίζει τις επίγειες προσπάθειες.
Όταν ο συντονιστής φεύγει από ένα μέτωπο για να πάει σε κάποιο άλλο, αυτό μένει «ορφανό» και κυριαρχεί η αναρχία και αποδιοργάνωση.
Τα πυροσβεστικά οχήματα ακέφαλα δεν ξέρουν την περιοχή, δεν ξέρουν ποιόν από τους ντόπιους να ακούσουν, οι ντόπιοι αλαφιαζμένοι τους καθοδηγούν λάθος, οι πυροσβέστες κουρασμένοι και ανεκπαίδευτοι στην οργάνωση δεν κάνουν τις σωστές ερωτήσεις και ασχολούνται με την εγκατάσταση των σωλήνων και τα πρακτικά τους θέματα, οι ντόπιοι ενώ μπορούν να βοηθήσουν δεν ξέρουν πώς, δεν λειτουργούν, χάνεται πολύτιμος χρόνος άσκοπα, άτσαλα, και με καμμία πιθανότητα αποτελεσματικότητας.
Αποτέλεσμα: όταν δεν πετάνε τα αεροπλάνα, τα μέτωπα της φωτιάς διευρύνονται και οι καμμένες περιοχές μένουν ουσιαστικά αφύλακτες και αναζωπυρώνονται. Κυρίως τα βράδια.
Βαρεθήκαμε να βλέπουμε χρόνια τώρα τα ίδια και τα ίδια:
Σε σημείο που καίγεται μόνο του (χωρίς τον επιτελικό σχεδιαστή της πυροσβεστικής) φτάνουν τα οχήματα της πυροσβεστικής, προσπαθεί το πρώτο να προσεγγίσει με ασφάλεια το σημείο που είναι τώρα η φωτιά, δεν τα καταφέρνει, φωνάζουν όλοι, κανένας της πυροσβεστικής δεν έχει πάει πριν από τα οχήματα να εκτιμήσει την μορφολογία του εδάφους, την κίνηση του αέρα και τί δυνάμεις έχει στη διάθεσή του ώστε να συντονίσει τα οχήματά του όταν έρθουν, να τα τοποθετήσει σωστά, να έχει υδροφόρες του δήμου σε ετοιμότητα να του γεμίζουν τα οχήματα και να συντονίζει και τους όποιους ντόπιους με τρακτέρ, μπουλντόζες, κλαδιά στο πώς να περιορίζουν τη δύναμη της φωτιάς και πώς να βοηθούν.
Αδειάζουν το νερό όπως όπως, τσακώνονται λίγο με τους ντόπιους και φεύγουν με τα οχήματα να πάνε να γεμίσουν (πού θα γεμίσουν που δεν ξέρουν που να πάνε και δεν υπάρχει σχέδιο να γεμίσουν από την κοντινότερη γεώτρηση στα 500 -5000 μέτρα από το σημείο που βρίσκονται αλλά πηγαίνουν στην άλλη άκρη του κόσμου;)
Χρειάζεται δουλειά εκ των προτέρων στον επί τόπου συντονισμό:
Αυτά που διδάσκει η ίδια η πυροσβεστική στη θεωρία, στην πράξη τα καταρίπτει πρώτη και καλύτερη με την απουσία των πιό σημαντικών θέσεων: τους συντονιστές επί τω έργω ή συντονιστές σημείου.
Όχι τα «μεγάλα κεφάλια» που γυρίζουν εδώ κι εκεί.
Τα «μικρότερα κεφάλια» που θα μένουν εκεί.
Αυτός που θα πηγαίνει, θα βλέπει, και θα κάθεται εκεί σε κάθε σημείο πρόσβασης ως ακρογωνιαίος λίθος του μηχανισμού της πυροσβεστικής μέχρι το τέλος, μιλώντας με και δίνοντας εντολές σε:
- δήμο (υδροφόρες, γεωτρήσεις, διακοπή ηλεκτροδότησης κλπ)
- ντόπιους με εργαλεία (τρακτέρ, μπουντόζες,)
- ντόπιους που ξέρουν τον τόπο και τις ιδιαιτερότητες
- ντόπιους που μπορούν να βοηθήσουν στο έργο της κατάσβεσης και της φύλαξης του χώρου που έχει περάσει η φωτιά για πιθανότητα αναζωπύρωσης
- ντόπιους που μπορούν να βοηθούν φέρνοντας κρύο πόσιμο νερό για τους πυροσβέστες και ό,τι άλλη βοήθεια χρειάζεται.
Αυτά δεν γίνονται αυτή τη στιγμή.
Η συνεργασία μεταξύ πυροσβεστικής και πολιτών πάνω στη φωτιά είναι ελάχιστη.
Είναι τόσο λίγη που δεν θα δημιουργούσε πρόβλημα αν οι πυροσβέστες δεν μιλούσαν ελληνικά.
Σα να είμαστε ξένοι.
Μα πώς θα παλέψουν μόνοι τους 4, 6, 10 επίγειοι πυροσβέστες ένα μέτωπο;
Σε κάθε τέτοια κατάσταση είναι μέσα στη φωτιά, στον καύσωνα, μερόνυχτα άυπνοι, σε επιφυλακή, άπλυτοι, με πεσμένο το ηθικό διότι παλεύουν χωρίς σύστημα, σαν αντάρτες σε ανταρτοπόλεμο. Μόνοι τους. Πόσο θα πάλευε ο καθένας μας στη θέση τους;
Κατεβαίνουν από τα οχήματα και φωνάζουν να έρθουν να τους βοηθήσουν γιατί είναι κουρασμένοι, αλλά όταν πλησιάζουν να τους βοηθήσουν, δεν έχουν μάθει να μιλάνε με ανειδίκευτους και τους αποπαίρνουν, θυμώνουν και τα κάνουν όλα μόνοι τους αδικημένοι και ακόμα πιό κουρασμένοι και απηυδησμένοι.
«Μα έχουμε 100 εστίες σε όλη την Ελλάδα!!!»
Εεεεεεε ναι, και πέρυσι έτσι ήτανε, και πρόπερσι, και αντιπρόπερσι, και από το 1995 έτσι ήταν, και θα γίνεται χειρότερα κάθε χρόνο, επειδή δεν ξεχωρίζουμε τα υλικά από τα σκουπίδια μας για να τα ανακυκλώνουμε, και δεν προσέχουμε την κατανάλωση του ρεύματος, και τους ρύπους μας, και δεν νοιαζόμαστε για το μέλλον.
Καλό θα ήταν να το καταλάβουμε.
Καλό θα ήταν να το πάρουμε απόφαση.
Καλό θα ήταν να καθήσουμε και να βάλουμε το χάρτη της Ελλάδας κάτω, να τον μελετήσουμε, και να οργανωθούμε για τον επόμενο καύσωνα.
Να στείλουμε εκπαίδευση στους Πυροσβεστικούς Σταθμούς, να δώσουμε γνώση στους πυροσβέστες, να διδάξουμε την ομαδικότητα και την συνεργασία προς τα έξω.
Να προετοιμάσουμε τώρα 2000 "Συντονιστές Σημείου" για τον επόμενο καύσωνα, ή τον μεθεπόμενο.
Και μετά άλλους 2000 και μετά άλλους 2000.
Με σκοπό να είναι όλοι όσοι έχουν την δυνατοτητα, εν δυνάμει «Συντονιστές Σημείου».
Δεν είναι λόγια του αέρα. ΓΙΝΕΤΑΙ. Και γίνεται και εύκολα.
Φτάνει να γίνει η εκπαίδευση να γίνει οργανωμένα, από τους κατάλληλους ανθρώπους και σε κύκλους ώστε να μην είναι στατική και άχρηστη.
Να ανανεώνεται και να εξυπηρετεί τους ίδιους τους πυροσβέστες ώστε να νιώθουν και οι ίδιοι αποτελεσματικοί και να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους περήφανα όπως τους αξίζει.
Και αν χρειάζεται να αλλάξουν συστήματα μέσα στην πυροσβεστική για να σωθεί η Ελλάδα, ίσως να ήταν μιά καλή σκέψη να στραφούμε σε ένα σύστημα που να εξυπηρετεί την Ελλάδα και όχι τον εαυτό του.
Από τη Λαλού Παπαγεωργοπούλου
| < Προηγούμενο | Επόμενο > |
|---|
