Ο μύθος της Περσεφόνης, η αλληγορική εξήγηση για την καρποφορία και την απουσία αυτής στη φύση, αποτελεί ένα ωραίο παραμύθι για μικρούς και μεγάλους. Η αρπαγή, όμως, της ευημερίας της Φύσης στα ζοφερά κατώγια του Άδη είναι ένας σύγχρονος εφιάλτης, μια μοντέρνα. κατάκτηση της κοινωνίας μας που γίνεται όλο και απειλητικότερη μέρα τη μέρα. Η προστασία του περιβάλλοντος δεν είναι ένα καινούριο θέμα, κάθε άλλο: είναι χιλιοειπωμένο και, για κάποιους, βαρετό. Δεν παύει, παρά ταύτα, να είναι άκρως επίκαιρο κι ας ασχολούμαστε επί καθημερινής βάσεως με οικονομικά μέτρα που θα επιβαρύνουν (κι άλλο) τον οικονομικό μας προϋπολογισμό.
Σχεδιάζοντας στο νου μια εξωπραγματική υπόθεση εργασίας, βάζω τον άνθρωπο να ζήσει σε μια τσιμεντένια πόλη. Δίχως μια λίμνη, μια θάλασσα ή ένα ποτάμι. Δίχως δέντρα, λουλούδια, πουλιά. Δίχως οξυγόνο. Σαν παγιδευμένο ποντίκι στη φάκα, θα έχανε τον αγώνα για επιβίωση.
Παρ' όλα αυτά, επιλέγουμε να ασχολούμαστε με την Οικολογία σε ερασιτεχνικό επίπεδο, να θεωρούμε την εφαρμογή των αρχών της κάτι το ανεδαφικό και τους ανθρώπους που μιλάνε για αυτή, αιθεροβάμονες. Το ερασιτεχνικό, όμως, επίπεδο στο οποίο διαλέγουν να κρατούν εγκλωβισμένη την επιστήμη της Οικολογίας οι έχοντες εξουσία, αναπότρεπτα οδηγεί στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος.
Γίνεται μεγάλη συζήτηση αυτόν τον καιρό για την κατάργηση ή τη συγχώνευση του Φορέα Διαχείρισης της Λίμνης Παμβώτιδας στα Ιωάννινα, όπως και για άλλους Φορείς προστατευόμενων περιοχών ανά την Ελλάδα, με στόχο τη μείωση των δαπανών.
Πρόκειται, λοιπόν, για μία είδηση η οποία αποτελεί την καλύτερη απόδειξη για την υποτίμηση του φυσικού πλούτου της χώρας και τη λανθασμένη βάση στην οποία κινείται το κράτος.
Αυτοί οι Φορείς που πρόκειται να κλείσουν ή να συγχωνευτούν, θα έπρεπε να αποτελούν πηγές γνώσης και ενημέρωσης, χώρους απασχόλησης επιστημόνων, νησίδες οικολογικής ευαισθησίας και εστίες λύσης των περιβαλλοντικών προβλημάτων. Θα έπρεπε να κρατούν ψηλά το λάβαρο της επιστημονικής έρευνας και όχι να χάνουν την ουσία της ύπαρξής τους απασχολούμενοι με τυπικά, γραφειοκρατικά θέματα. Όλα αυτά, σε μια ιδανική κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της. Γιατί, μια κοινωνία όπως η δική μας, που βάζει φρένο στα διάφορα επιστημονικά εγχειρήματα τα οποία θα μπορούσαν να έχουν άμεσο αντίκτυπο σ' αυτή, αγνοεί ποιο είναι το δέον για εκείνη.
Ένα σημαντικό κομμάτι της πολιτιστικής μας παράδοσης, στηρίζεται σε σκηνές από τη Φύση. Από την πλούσια πανίδα και χλωρίδα, από τα πάσης λογής τοπία που προσφέρει απλόχερα τούτος ο τόπος. Ως πότε όμως; Αν συνεχίσουμε το βάδισμα στο δρόμο της απαξίωσης, της αδιαφορίας και του ερασιτεχνισμού, η διατήρηση όσων ακόμα υπάρχουν γύρω μας θα γίνει μια ουτοπία.
Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε και ζητά από εμάς ν' αφουγκραστούμε τις ανάγκες του περιβάλλοντος, να μάθουμε στα παιδιά μας να το σέβονται και να το αγαπούν, να αποδείξουμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι ένας εγωιστής τυχοδιώκτης, αλλά ένα σκεπτόμενο ον που προτιμά τις ουσιαστικές πράξεις από τα κούφια λόγια.
| Επόμενο > |
|---|
