Οικολογική Επιθεώρηση

Επιλέξαμε για δεύτερη φορά τη διαδρομή Καταφύγιο Κρεβάτια – Μπαρμπαλάς – Οροπέδιο Μουσών, γιατί είναι κάτι ξεχωριστό, αλλά και γιατί σε βγάζει έξω από τις καθιερωμένες δύο βασικές διαδρομές. Η αλλαγή είναι πρόκληση για την ανανέωση. Όλες οι αναφορές και περιγραφές στα διάφορα έντυπα δείχνουν μια δύσκολη πορεία με βαθμό δυσκολίας Γ. Συνήθως τα γράφουν λίγο πιο δύσκολα για να προλάβουν τους άσχετους ή και τους επιπόλαιους. Όχι μόνο δεν είναι για επιπολαιότητες η διαδρομή, αλλά θέλει και προσοχή. Με καθαρό καιρό ίσως να μην είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Είναι πολύ δύσκολη το χειμώνα έως απαγορευτική, ή ακραίων συνθηκών, γιατί έχει αρκετή κλήση και πολλά σαθρά κομμάτια βράχινα, ιδιαίτερα προς το τέλος.

Ιάσωνας, Νιόβη, Ελίνα, Χρίστος, Άρης, η νεολαία της παρέας μας, και Αλέκα, Βάσω, Λίλη, Ελένη, Κωστής, Θανάσης, Δημήτρης, Στέφανος, Δημήτρης και Κώστας, δεκαπέντε ορειβάτες σε αναζήτηση της γλυκιάς κούρασης και της όμορφης περιπέτειας. Ο φόβος ήταν ο καιρός. Τα μετεωρολογικά δελτία έδιναν βροχές και καταιγίδες στα ηπειρωτικά. Δεν έπρεπε να καθυστερήσουμε γιατί οι καταιγίδες έρχονται αυτό τον καιρό συνήθως το απόγευμα.

Απ’ τη διασταύρωση για το Λιτόχωρο και μετά από ένα χιλιόμετρο φεύγουμε δεξιά προς Δίο, περνάμε το Δίο και κατευθυνόμαστε προς Βροντού. Τέσσερα χιλιόμετρα από το χωριό Βροντού περνάμε το χείμαρρο με το στενό γεφυράκι και στη συνέχεια ακολουθούμε την ταμπέλα και το χωματόδρομο 8,5 χιλ προς το καταφύγιο «Κρεβάτια». Δρόμος σκληρός και δύσκολος για μικρά αυτοκίνητα. Στη διαδρομή υπάρχουν ταμπέλες που δείχνουν τα χιλιόμετρα για τους ποδηλάτες. Με τα πόδια είναι περίπου 1,5 ώρα με το μονοπάτι που φεύγει από το εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας. Οι ταμπέλες στη Βροντού και στο δρόμο, δεν βοηθάνε και τόσο στο να βρει κανείς το καταφύγιο. Πρέπει να το προσέξουν αυτό οι υπεύθυνοι του καταφυγίου.

Στο καταφύγιο

Το καταφύγιο «Κρεβάτια» είναι ένα καινούργιο και όμορφο καταφύγιο στα 1020 μέτρα με 20 κρεβάτια, που λειτουργεί όλο το χρόνο, στην κορυφή ενός καταπράσινου οροπεδίου και λίγο πριν το δάσος. Ο κ Μαμούρης και ο κ Μαυρίδης είναι οι υπεύθυνοι του καταφυγίου. (τηλ 2352051237 & 6978278548). Άψογη εξυπηρέτηση αλλά και σωστή ενημέρωση για το βουνό. Μας εξέπληξαν με την επαγγελματική παρουσίαση των 100 slides για τα μονοπάτια του Ολύμπου και τις άγνωστες διαδρομές, ιδιαίτερα για την βορειοδυτική πλευρά του βουνού, όπου και το καταφύγιο. Έγινε ειδικά αναλυτική ενημέρωση για τις δυσκολίες της διαδρομής, που θα κάναμε την επόμενη μέρα και για το τι θα συναντήσουμε. Ο Βασίλης αναφέρθηκε στους κινδύνους που διατρέχει ο Όλυμπος από τους αναπτυξιολάγνους και την κακή διαχείριση από ορισμένους ασυνείδητους. Μας παρακάλεσε να αναφέρουμε την περίπτωση της υλοτομίας του δάσους στο Ξερολάκι, που είχε σαν αποτέλεσμα τις μεγάλες ζημιές απ’ τις χιονοστιβάδες. Ελπίζουμε να μην επαναληφθεί.

Η διαδρομή

Ξεκινάμε το πρωί στις 6 και 20 ακολουθώντας το καλά σημασμένο μονοπάτι με κατεύθυνση την κόψη Μπαρμπαλά. Αρχικά η πορεία είναι πολύ ανηφορική μέσα σε δάσος. Στη συνέχεια όμως γλυκαίνει κάπως η κλήση και περνάμε δύο δασωμένες κορυφές. Στην τελική ευθεία πριν την κορυφή Μπαρμπαλά το δάσος αραιώνει και ακολουθούμε την απότομη κόψη μέχρι το γυμνό πατάρι με το κολωνάκι της κορυφής (1847μ.). Μέχρι εδώ ο χρόνος είναι περίπου 2 ώρες Από εκεί και πέρα ακολουθούμε το φρύδι της κόψης με κατεύθυνση δυτικά. Μαγευτική διαδρομή με θέα και από τις δύο πλευρές. Περνάμε την Παπά Ράχη έχοντας αριστερά μας το ρέμα Παπά, μπροστά μας ψηλά τον Προφήτη Ηλία και την Τούμπα και δεξιότερα χαμηλά την κόψη Ναούμ.

Μέχρι τα μέσα της διαδρομής, μέχρι εκεί δηλαδή που τελειώνουν τα δέντρα κι αρχίζει το απότομο βράχινο κομμάτι, το ανέβασμα δεν είναι ιδιαίτερα κουραστικό. Η κλήση έχει τα χαρακτηριστικά σκαλοπατιών. Ανεβαίνεις, πλάτωμα, συνεχίζεις, ξανά πλάτωμα και ούτε καθεξής. Η σήμανση είναι αρκετά καλή με κόκκινο και κίτρινο χρώμα στις πέτρες και τα δέντρα. Τα δύσκολα αρχίζουν τώρα, που η κλήση μεγαλώνει και έχουμε μπροστά μας την τραχιά βράχινη πλαγιά, την οποία ανεβαίνουμε με συνεχείς τραβέρσες. Με δυσκολία βρίσκουμε τα σημάδια και το μονοπάτι. Φθάνουμε κάτω από τους βράχους της Τούμπας και τραβερσάρουμε αριστερά σε ένα αρκετά δύσκολο και επικίνδυνο κομμάτι. Περνάμε τη χιονούρα και ανηφορίζουμε την απότομη πλαγιά με προσοχή, γιατί τα βράχια είναι σαθρά, και φθάνουμε στο οροπέδιο 500 μέτρα περίπου πριν το καταφύγιο «Γιόσος Αποστολίδης», ανάμεσα στην Τούμπα και τον Προφήτη Ηλία. Μπροστά μας το μικρό κενοτάφιο - εικόνισμα των τριών νέων ορειβατών, που χάθηκαν το 1999. Συνολική διάρκεια 6 ώρες, ανάβαση αργή, με στάσεις για ξεκούραση. Προσοχή, σε όλη τη διαδρομή δεν έχει νερό πουθενά και χρειάζεται τουλάχιστον 1,5 λίτρο νερό για τον καθένα.

Μια εξαιρετικά πλούσια χλωρίδα

Η διαδρομή είναι απ’ τις πιο όμορφες του Ολύμπου. Ο Εθνικός Δρυμός του Ολύμπου έχει μια εξαιρετικά πλούσια χλωρίδα και πρέπει να είμαστε τυχεροί που είχαμε μαζί μας το Θανάση. Για ορισμένους από μας ήταν ένα μάθημα βοτανολογίας, γιατί ο Θανάσης είναι μια ανοιχτή εγκυκλοπαίδεια γνωρίζοντας τα φυτά, τα δέντρα, τα λουλούδια με τις κοινές και τις επιστημονικές τους ονομασίες. Στα χαμηλά φάγαμε και άγριες φράουλες, τα χαμοκέρασα.

Καταφέραμε να μη βραχούμε, παρά το ότι έβρεξε. Οι καταιγίδες, που έλεγε το μετεωρολογικό δελτίο, ήταν για το απόγευμα. Απλά μας καθήλωσε στο καταφύγιο του Γ Αποστολίδη (2.720μ) απολαμβάνοντας από τα παράθυρα τα σύννεφα, που έρχονταν και έφευγαν με δύναμη, αλλά και τους κεραυνούς που έσχιζαν τον ουρανό.

Έγινε αρκετή κουβέντα για τα ατυχήματα στο βουνό και ιδιαίτερα στον Όλυμπο. Αφορμή ήταν η παρουσία του Γιώργου από την Ελληνική Ομάδα Διάσωσης, που τον συναντήσαμε στο καταφύγιο «Κρεβάτια» και τον είχαμε αρκετό χρόνο μαζί μας. Τον είχαμε συναντήσει και πέρυσι. Όμως πέρυσι ήταν μαζί του και ο Κώστας Μιγκοτζίδης, που σκοτώθηκε στα Καζάνια του Ολύμπου στις 2 Φεβρουαρίου 2006. Μας είπε ο Γιώργος πως μέχρι στιγμής, μέσα στο 2006, έγιναν στον Όλυμπο έξι ατυχήματα με έναν νεκρό ορειβάτη, τον Μιγκοτζίδη. Είναι πολλά τα ατυχήματα. Γι’ αυτό η συζήτηση, που άνοιξε μέσα από τα ορειβατικά έντυπα και αυτή που κάνουμε όλοι οι ορειβάτες, δεν μπορεί ούτε πρέπει να τελειώσει ποτέ, γιατί πάντα θα υπάρχει λόγος να συζητάμε για την ασφάλεια στις αναβάσεις, για τον αυτοέλεγχο, για το σεβασμό στο βουνό και τη μάνα φύση, για την έπαρση, τον εγωισμό, και τέλος την εκπαίδευση, την υποστήριξη, τους μηχανισμούς διάσωσης.

Καμία Ομοσπονδία και κανένας Σύλλογος, κανένας ιδιωτικός φορέας και καμία εθελοντική οργάνωση δεν μπορεί να αντικαταστήσει αυτό το γνήσιο δημιουργικό διάλογο με όρους αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας, χωρίς υπονοούμενα και μισόλογα, ποιος εξυπηρετεί τι, ποιες υστεροβουλίες κλπ. Και θα συνεχίζεται η συζήτηση και για όσο το βουνό θα …είναι εκεί. Και το βουνό θα είναι πάντα ΕΚΕΙ να μας περιμένει. Εμείς δεν θα είμαστε πάντα ΕΔΩ!

Τελικά το βουνό είναι για μας ακόμα πεδίο ιδανικό, ένας προορισμός που ανεβάζει το σώμα και την ψυχή, ανανεώνει τη σκέψη και καθαρίζει το μυαλό από τα εφήμερα και τις σκοτούρες της καθημερινότητας. Δίνει τη δυνατότητα να φωτίσεις τις γκρίζες στιγμές σου, να μετατοπίσεις τις έγνοιές σου σ’ αυτά που πράγματι αξίζουν. Θα πηγαίνουμε στο βουνό «επειδή υπάρχει» και «για τις πέτρες από την κορυφή, για τους γεωλόγους. Για την γνώση των ορίων της αντοχής μας, για τους γιατρούς. Αλλά πάνω απ' όλα, για το πνεύμα της περιπέτειας που κρατάει ζωντανή την ψυχή του ανθρώπου», όπως είπε ο Μάλορι, όταν τον ρώτησαν γιατί πηγαίνει στο Έβερεστ.

Η επιστροφή έγινε την άλλη μέρα από την κλασική διαδρομή Κοφτό – «Σπήλιος Αγαπητός» - Πριόνια κι από κει ταξί με τους οδηγούς για τα Κρεβάτια. Μια διαδρομή 1 ώρα και 15 περίπου με το αυτοκίνητο.

30/6-2/7/2006