Οικολογική Επιθεώρηση

Το σλόγκαν της ανεργίας : υποσχέσεις και πραγματικότητα.

Στην περίπτωση της επιβολής φόρου- προστίμου με βάση τις εκπομπές του CO2 το κόστος για την εθνική οικονομία, όπως αναφέρθηκε, θα είναι μεγάλο, (~200 δις δραχμών το χρόνο). Οι οικονομολόγοι μεταφράζουν το ποσό αυτό σε ένα ετήσιο χαράτσι 30 - 40.000 δραχμών για κάθε καταναλωτή, σε μείωση της απασχόλησης κατά 0.4 %, αύξηση του πληθωρισμού κατά μια μονάδα ετησίως, μείωση των ιδιωτικών επενδύσεων κατά 2.7 % και μείωση της οικονομικής δραστηριότητας κατά 0.7 %. («Έργον» ΤΕΕ ΔΜ 1994) Μπορούν να μας πουν οι συνδικαλιστές και η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση σε πόσες χιλιάδες απώλειες θέσεων εργασίας πανελλαδικά μεταφράζονται τα νούμερα αυτά ;

Η επειδή τοπικά θα δημιουργήσουμε 150 θέσεις εργασίας από τις δυο μονάδες (που θα καλυφθούν μερικώς από τους εργαζόμενους των παλιών μονάδων), δεν μας ενδιαφέρει ο πανελλαδικός αντίκτυπος μιας πολιτικής που παράγει ακριβή και ρυπογόνο ενέργεια και μακροπρόθεσμα αυξάνει την ανεργία. Αυτό κι αν δεν είναι ο ορισμός του τοπικισμού και το αντίθετο της εργατικής αλληλεγγύης !

Όσον αφορά στις υποσχέσεις περί αποκατάστασης των ανέργων, οι οποίες έβρισκαν πάντοτε πρόσφορο έδαφος (υπενθυμίζουμε τα χιλιάδες ταξίματα πολιτικών και κομματαρχών την περίοδο της κατασκευής της 5ης μονάδας της ΔΕΗ στον Άγιο Δημήτριο), υπογραμμίζουμε ότι η παραγωγή ενέργειας από λιγνίτη δίνει σαφώς λιγότερες θέσεις εργασίας απ' ότι οι ανανεώσιμες μορφές ενέργειας, οι οποίες αποτελούν επενδύσεις εντάσεως εργασίας. (Energy Policy, 2004). Όποιος έχει στοιχεία περί του αντιθέτου ας τα δημοσιεύσει.

Οι Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ)

Η εμπειρία από χώρες που επένδυσαν σοβαρά στον ήλιο και τον άνεμο, όπως η Δανία, η Γερμανία ή η Ισπανία, δείχνει ότι η ενεργειακή αυτή στροφή μπορεί να έχει εξαιρετικά αποτελέσματα και από οικονομική και από κοινωνική σκοπιά. Στην Ελλάδα οι ΑΠΕ εξακολουθούν να μένουν στο περιθώριο, ενώ καταργούνται ακόμη και τα ελάχιστα κίνητρα, όπως οι φορολογικές εκπτώσεις για τους ηλιακούς θερμοσίφωνες. Όσο για το κόστος παραγωγής των ΑΠΕ είναι εμφανώς μικρότερο από το αντίστοιχο των στερεών καυσίμων (πχ για την αιολική kWh είναι ~4 cents, Energy Policy, 2004). Η τελευταία έκθεση της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας εκτιμά ότι το 2010 οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας στην Ελλάδα θα καλύπτουν λιγότερο από 10% της ηλεκτροπαραγωγής, έναντι διεθνών δεσμεύσεων μας για ποσοστό τουλάχιστον 20% !

Οι στόχοι της Ε.Ε. αλλά και οι δεσμεύσεις της Ελλάδας στα πλαίσια του Πρωτοκόλλου του Κιότο σημαίνουν ότι θα πρέπει να εγκατασταθούν μέχρι το 2010 περίπου 2500 MW αιολικών πάρκων. Όμως σήμερα λειτουργούν μόνο λίγες εκατοντάδες MW. Η απουσία ηλεκτρικών δικτύων, η καθυστέρηση στη χορήγηση των απαραίτητων αδειών λειτουργίας, η γραφειοκρατία κ.α. δημιουργούν τη βεβαιότητα ότι όχι μόνο ο στόχος δεν θα επιτευχθεί, αλλά και ότι το μεγαλύτερο μέρος από τα σχετικά κονδύλια του Γ΄ Κ.Π.Σ. έχει χαθεί.

Αντί λοιπόν να αναπτύξουμε ένα κίνημα με ενεργειακούς στόχους που είναι φιλικοί στο περιβάλλον, δημιουργούν θέσεις εργασίας, μειώνουν την εξάρτηση από το πετρέλαιο (συμβολή, αν θέλετε, και σε μια αντιπολεμική πρακτική ) και συμβαδίζουν με διεθνείς υποχρεώσεις μας, αρκούμαστε σε μα κενή αειφορική ρητορεία κι όταν έλθει η ώρα των πράξεων ανασύρουμε τις ίδιες αμαρτωλές λύσεις.

Εξοικονόμηση ενέργειας: Πόσες δεκαετίες πίσω ;

Σε παλιότερες εποχές, μια διαφήμιση της Δ.Ε.Η. υποστήριζε ότι ο πολιτισμός μιας χώρας μετριέται με το πόσο ηλεκτρικό ρεύμα καταναλώνει. Από τότε έχουν μεσολαβήσει πολλά : η «χαρά» να ξοδεύεις ενέργεια είναι πλέον ξεπερασμένη και επικίνδυνη.

Οι σύγχρονες αντιλήψεις επιβάλουν: